ISLAK HARFLER

**Kayıt tarihi :** 24/08/08

Gönderdiğin ıslanmış mektubu aldım. Kelimeler dağılmıştı, harfler
birbirine girmişti. Islanmıştı kağıt, seninle ağlamıştı. Kelimelerin ıslak ve yağmur tadındaydı. Virgülden sonra süzülecek, noktanın ardından düşecek gibiydi...

Ya ağlarken yazmıştın mektubu yada yazarken ağlatmıştın harfleri. Ama tutmak isterdim gözyaşını akmasın diye, ya da tutunmak gözyaşına ve birlikte düşmek yanağından boşluğa. Boşluğun ardında yokluk var ve damla damla senden uzaklaşmak. Senin yanağından kopan bir damla olmanın ötesinde senden kopmak var...

Dayanır mı sandın buna yürek. Bir damla yaş mıdır sadece yanağından
süzülen, yüreğinin bütün ateşini taşımaz mı sandın o gözyaşı. Ve ona
tutunmaya kalkan beni ateşlere yakmazmı sandın. Gözlerinin renginde akar sanırdım gözyaşını ve tadı deniz tadında. Bilirsin denizleri ne kadar sevdiğimi, ama nedenini de bugün öğren istersen...
Denizleri sevişimin tek sebebi, bana yüreğini getiriyor oluşudur. Yüreğin gibi sonsuzluğu çağırıyor oluşu. Deniz sen varsın diye denizdir. Seni hatırlattığı için sevgilidir...

Gözyaşına ne tutabildim, ne dokunabildim, ne de tadabildim. Bir damla
gözyaşı böyle mi yakarmış bildim ve yandım. Ama senden ayrı kalmamak adına, boşluğa düşmemek adına yanmaya razı olup; yanağındayken tutmak isterdim yinede o gözyaşını...

Ve şimdi susmak istiyorum, çünkü içim acıyor. Sade içim değil ruhumda acıyor. Eline bir gonca gülü alıpta saatlerce ağlayan insanlar
görmüştüm. Ve onlara belki de gülmüştüm. Bir selam geldi diye sevgiliden saatlerce çocuklar gibi sevinenler görmüş gülmüştüm; deli bunlar diye... Gülünen şey; başa gelen şey olurmuş bildim şimdi...

Ne acılar yaşamış direnmiştim. Ne fırtınalar görmüş yıkılmamıştım.
Yıllarca yaşamış yaşlanmamıştım. Ne yangınlardan geçmiş yanmamıştım, yansam da külümden güller yetiştirmesini bilmiştim. O küllerden yeniden binalar kurmuş dimdik ayakta kalmıştım. Fırtınalara ve yangınlara tahammül edebilen ben, bir damla gözyaşına yenik düştüm işte...

Şimdi fırtınalar terletir, acılar haz verir hep. Hep içimin bir yerinde bu durumdan zevk alır daha fazlasını isterim. “Aşk” denilen şey; belki de bunun adıdır bilmiyorum. Bir balık denizi nasıl tarif etsin ki hem. Artık denizlerin tadını, boğazıma kaçan sularından biliyorum. Birde gözyaşının tadını bilmek istiyordum, denizlere ne kadar benziyor diye...

Ama gel görki tutamadım ki tadabileyim. Tutunamadım ki arınayım. Bir fırtınadan özge, bir yangından daha yanık, bir çığlıktan daha acıymış bir damla gözyaşı. Ve ben şimdi acılara ve yıllara yenik düşmedim de; bir damla gözyaşına yenik düştüm. Gel, gel de gör beni...

Cümlenin sonuna koyduğun o noktaya uzun uzun bir daha baktım.
Yağmurdan sonrasına benzer bir toprak kokusu kapladı her yanı. Ama sen duyamayacaktın bu kokuyu; çünkü gözyaşından yangınlar çıkarmak telaşındaydın. Ve o yangınlarla birlikte yüreğimi yakmak çabasındaydın.

Şimdi bekle, bir gün gözyaşı şişelerini alıp yollara düşersem. Elimi
de gönlüm gibi ateşe dayanabilir hale getirirsem, bekle işte o zaman
geleceğim...

bir zaman!